الرحمن الرحيم


پس از حمد و ستايش پروردگار جهانيان دوباره سخن از رحمت و رأفت او است. اين تكرار، نمايانگر رحمت و بخشندگي بي پايان خداوند است. براستي، مگر مي توان تصويري هر چند ناقص از رحمت و بخشندگي او داشت؟ خداوندي كه جهان را براساس لطف آفريد و لطف ها كرد. آري، خداوند در عين قدرت و رب العالمين بودن، رحمان و رحيم نيز مي باشد و صلاي عفو سر داده است: «اي كساني كه بر خود ستم روا داشتيد! از رحمت خداوند مأيوس نشويد كه خداوند همه ي گناهكاران را مي بخشد.» [1] .


پاورقي

[1] زمر/ 53.


بازگشت