نماز موجب سعادت و رستگاري است
«قَدْ اَفْلَحَ مَنْ تَزَكّي وَ ذَكَرَ اسْمَ ربِّهِ فَصَلّي» [1] .
به راستي رستگار است كسي كه خود را تزكيه كند و نام پروردگار را به ياد آورد و سپس نمازگزارد.
خداوند در اين آيه، رستگاري را در دو چيز مي داند:
اول: تزكيه روح از ناپاكي ها و شرارت ها.
دوم: ياد پروردگار و خواندن نماز.
انسان تا خود را از لوث آلودگي ها پاك نسازد و قلبش را از كينه ها و... نرهاند و محبت و عشق پروردگار را در قلبش جايگزين نكند، نمي تواند به نماز بايستد و از طرف ديگر، چنين نمازي موجب دوري انسان از بدي ها و پليديهاست و در نهايت، شخص به طهارتي دست مي يابد كه موجب سعادت و رستگاري دنيا و آخرتش مي شود.
پاورقي
[1] اعلي / 14 و 15.