كودك به دنيا مي آيد در حالي كه از امور و مسائل زندگي آگاه نيست. طرز عمل يا به كارگيري پديده ها را نمي شناسد؛ اما چشمان او دريچه هايي به سوي دنياي خارجند، او آنچه را كه از رفتار ديگران مي بيند به مرحله ي اجرا و عمل مي گذارد.

عمل و رفتار مادر و سپس پدر و اطرافيان براي كودك درس رفتار و عمل به حساب مي آيند. كودك با الگوگيري از اسوه ها، طريق عمل را مي آموزد. رسول خدا صلي الله عليه وآله با استفاده از همين اصل به تعليم دين و روش زندگي پرداخت. او در نماز خواندن، وضو گرفتن، عمل حج و ديگر



[ صفحه 61]



برنامه هاي زندگي عبادي، به همين گونه عمل فرمود. قرآن هم به ما دستور داد كه به پيامبر صلي الله عليه وآله تأسي كنيم. «لَقد كانَ لَكُم في رَسُولِ اللهِ اُسْوَةٌ حَسَنَة».

در محيط خانه، پدر و مادر بايد اسوه و الگوي عمل براي كودك باشند. هماهنگي آنها در عبادت و در اجراي نماز مخصوصاً در حضور كودك بايد مورد رعايت و عنايت باشد، به ويژه از آن بابت كه كودك از آنها درس مي گيرد، و به همين خاطر مسؤوليت والدين در اين راه سنگين است. آنها حداقل به خاطر كودك خود، آزاد نيستند به هر گونه اي كه مي خواهند، عمل كنند.