كودك در شرايط عادي باشد؛ براي نمونه:

- در حال خشم يا بغض از ديگران نباشد؛ طفلي كه به عللي از پدر يا مادرش عصباني است، نماز خواندن در آن ساعت براي او عذاب آور خواهد بود و امر والدين در اين زمينه روحيه ي بدي را براي او ايجاد خواهد كرد.

- در حال ترس، اضطراب، كينه و تهديد نباشد. مثل ترس از كتك خوردن، ترس از حمله ي يك حيوان، حتي ترس از موش، سگ، گربه، سوسك و...

- علاقه به خدا در دل او باشد، معمولاً اين امر در سه سالگي است و در سن شش سالگي، عشق به خدا، احترام به او و حتي احساس شرمساري از خدا در صورت تخلف از دستور او، در كودك وجود دارد و اين خود يك زمينه مثبت است.

- دعوت كننده به نماز مورد علاقه و احترام او باشد و كودك او را دوست بدارد. مثلاً به هنگامي كه پدري كودكش را تنبيه كرده و دلش را آزرده است، دعوتش در كودك اثري نخواهد داشت. بايد دقايقي بگذرد



[ صفحه 35]



تا طفل حال و بينش اوليه ي خود را به پدر كسب كند و يا پدر قبل از نماز و بعد از تنبيه با نوازشي او را آرامش دهد.