امام صادق عليه السلام درباره ي اثرات نماز شب مي فرمايند:

«صلاة الليل... و تحسن الخلق» [1] .

نماز شب... اخلاق را نيكو مي گرداند»

يكي از دلايل عصبي شدن تحريك بيش از حد سيستم عصبي مركزي بر اثر عواملي از جمله عدم موفقيت، گرما، سرما، گرسنگي، بي نظمي در كارها، درد، غم و... مي باشد. حال شما بگوئيد كه آيا خواب سحرگاهان باعث عدم موفقيت، بي نظمي در كارها، افسردگي و غيره نخواهد شد؟

از سويي كمترين اثر ياد خدا و مناجات با خدا آرامش و پرهيز از عصبانيت است. به چه دليل است كه شخص از مدار آرامش و متانت خارج مي شود؟ يكي از دلايل اين امر ارتباط نداشتن با خدا، خواب هاي طولاني و سحر خيز نبودن است. فردي را در نظر بگيريد كه براي انجام كاري مهم مانند حضور در جلسه امتحان از خواب صبح دير بلند شود. چه حالتي پيدا مي كند مسلماً عصبي خواهد شد و با اطرافيان خود با پرخاشگري روبرو خواهد شد و سايرين را مورد سرزنش قرار خواهد داد. پس عصبانيت و پرخاشگري نتيجه ي خواب آلوده بودن و اهل تهجد نبودن خواهد بود.



[ صفحه 115]



شهيد مطهري رحمه الله درباره ي پدر بزرگوارشان كه اهل تهجد و نماز شب بوده اند چنين مي گويند: «... با چه فراغت و آرامشي نماز شب مي خواند حالا تقريباً صد سال از عمرش مي گذرد هيچ وقت نمي بينم كه يك خواب ناآرام داشته باشد... اينها دل را زنده مي كند، آدمي كه مي خواهد از چنين لذتي بهره مند شود ناچار، از لذتهاي مادي تخفيف مي دهد تا به آن لذت عميق تر الهي برسد.» [2] .

يكي از آثار بارز و مشخص سحر خيزي گشاده روئي و خوشروئي با اطرافيان مي باشد و وقتي انسان سحر خيز باشد از نظر روحي و جسمي در وضعيت طبيعي قرار مي گيرد كه اين موضوع مي تواند منشأ خوشرويي و اخلاق خوش با خانواده و اجتماع باشد و بديهي است چنين فردي مي تواند منشأ بركات و آثار مفيد در جامعه باشد.

خلاصه اينكه فردي كه سحر خيزي را پيشه ي خود كند، هميشه از آرامش روحي مناسبي برخوردار خواهد بود بطوري كه چنين فردي هميشه داراي آرامش خاصي بوده و كمتر دچار اضطراب و مشكلات ناشي از خواب صبح مي شود لذا اين آرامش روحي وي بر جامعه نيز تأثير گذار خواهد بود.



[ صفحه 116]



بنابراين يكي از مضرات ديگر خواب صبح كه مي تواند سيستم عصبي مركزي را تحت تأثير قرار دهد عصبي شدن و پرخاشگري است.