تمامي آنچه كه با توجه باطني و قلبي به خداوند ناسازگار باشد، با كمال يافتن نماز ناسازگار است و آن عبارت است از: انديشه هاي نفساني و توجه به كارهاي دنيايي، بلكه انديشه و توجه به آنچه كه وابسته به نماز نباشد، گرچه مربوط به امور آن جهاني باشد. كه اين از دقيقترين مكرهاي شيطاني است چرا كه آنچه مطلوب خداوند بوده و موجب پذيرش نماز مي گردد، تنها توجه قلبي در هر كاري از كارهاي نماز است همچنان كه پيامبر صلي الله عليه و آله بدان هشدار دادند: «همانا براي تو از نماز، همان مقداري است كه بدان با قلبت توجه داشته اي.» [1] .

و در همين دسته است، آنچه كه فقها از مكروهات به حساب آورده اند. مانند: در فشار راندن فضولات بدن بودن، چرت زدن، آب دهان و بيني انداختن، كارهاي بيهوده، بازي كردن با انگشتان، و ديگر چيزها، كه تمامي اين امور مخالف روي دل به نماز داشتن بوده و فروتني در نماز را از بين مي برد.



[ صفحه 92]