و هدف از آن دوري جستن از حول و قوه ي خويشتن بوده، و به چشم خشنودي و پاك دانستن به نفس ننگريستن است، پس چون آيات وعده هاي پاداش و ستايش پاكان را بخواند



[ صفحه 89]



خويش را از جمله آنان به حساب نياورد و اهل يقين و راستكرداران را از آن جمله بداند و بخواهد كه خداوند او را به آنان ملحق گرداند و چون آيات عذاب و سرزنش گناهكاران را بخواند، نفس خويش را از آنان شمارد و به ترس و بيم خود را مخاطب آن آيات داند.

به اين مرتبه، حضرت اميرمؤمنان علي عليه السلام در خطبه متقين اشاره فرمودند، آن جا كه مي فرمايند: «چون به آيه اي كه در آن ترساندن است، گذر نمايند؛ گوشهاي دل بدان دارند و گمان برند كه بانگ و خروش جهنم در گوششان است.... تا پايان خطبه.» [1] .

و آن كس كه در هنگام قراءت خويش را مقصر بيند، همان سبب نزديكي وي به خداوند گردد، و كسي كه خويش را خوب بيند، از پروردگارش محجوب گرديده و اين حجاب هيچ نيست جز وجود خودش.

اين مطالب پاره اي از تكاليف و اسرار خواندن قرآن بود، خداوند ما را شايسته ي دريافت رازها قرار داده و به بندگان نيك خويش ملحق فرمايد.