مقصود اين است كه قاري خود را مخاطب تمامي خطابهاي قرآني اعم از: امر و نهي و وعده و وعيد بداند و همچنين هنگامي كه داستان پيشينيان و پيامبران عليهم السلام را مي شنود بداند كه تنها منظور قصه و حكايت نبوده و منحصرا هدف، پندگيري خواننده است. و چنين پندارد كه هر خطاب خاصي كه در قرآن آمده، ويژه ي همان مخاطب است زيرا كه خطابهاي قرآني و ديني به مصداق - سخن را روي با صاحبدلان است - وارد شده و تماميش نور و هدايت و رحمت براي جهانيان است. و بنابراين خداوند تمامي مسلمانان را به شكرگزاري و نعمت نزول قرآن دستور فرموده: «و نعمتهاي الهي و آنچه را كه از كتاب و حكمت بر شما نازل كرده - و بدان پندتان مي دهد - به ياد آريد.» [1] .

و هنگامي كه بنده فهميد كه هدف از قراءت قرآن چيست، ديگر تنها به خواندن ظاهري عمل نمي كند بلكه قراءتش مانند خواندن نامه اي است كه يك مربي براي تربيت شاگردانش نوشته است تا در آن بينديشد و بدان عمل نمايد. در اين زمينه حكيمي گفته است كه: اين قرآن با پيمانهايي از جانب پروردگار ما رسيده است تا در نماز بدانها بينديشيم و در خلوت بر آن درنگ كنيم و آن عهدها را از جمله عبادتها و سنتهاي پسنديده شماريم.