اما برخواستن از ركوع: پس بايد نيتش در آن قد برافراشتن در مقابل دشمنان خدا بعد از تواضع و فروتني براي خدا باشد. و مقصودش از بلند كردن دست براي تكبير ركوع، بيزاري جستن از تواضع براي دشمنان خدا است.

سپس مستحب است كه ركوع را كامل كند با راست كردن پشت و كشيدن گردن، به اين نيت كه ايمان آوردم به تو اگر چه گردنم را بزني، سپس سرت را بلند مي كني به اين اميد كه خضوع و تسبيح و حمدت قبول شده، و نيت مي كني برتري بر دشمنان خدا را به نيرو و قدرت او، و اين اميدواريت را تأكيد مي كني با گفتن سمع الله لمن حمده (خداوند شنيد سخن كسي را كه ستايش او كرد) يعني: خداوند جواب داد كسي را كه ستايش كرد او را. سپس با گفتن الحمدلله رب العالمين، شكر و سپاس را مي آوري، و بعد از آن با گفتن «اهل الكبريا و العظمة و اهل الجود و الجبروت» [1] خشوع و خاكساري در پيشگاه پروردگارت را مي افزايي بعد از گردن فرازي در مقابل دشمنان خدا، گويا بعد از اين كه براي عبوديت قيام كردي، اقتضاي اين قيام اين است كه از نيرو و قدرت خودت براي قيام به عبوديت با ركوع، بيزاري بجويي، و خداوند را از داشتن شريك در حول و قوه منزه بداني. و اقتضاي آن اين است كه در عين حال آشكار سازي علو خود را بر دشمنان خدا و دشمنان اولياي خدا



[ صفحه 450]



با نيرو و قوت خدا، و نيز اقتضا دارد اين بيزاري جستن و قيام به امر عبادت اين كه بعد از گردن فرازي مقابل دشمنان، كبرياء و عظمت خدا را ياد آوري. پس با اين آداب عبوديت از حيث علم و عمل برايت كامل مي شود. [2] .



[ صفحه 451]