رواياتي در مورد تفسير كلمات بسم الله وارد شده از جمله ي آن ها روايتي است كه در توحيد صدوق از اميرالمؤمنين عليه السلام نقل شده است كه: شخصي در خدمت حضرت ايستاد و گفت: اي اميرالمؤمنين! مرا از معناي بسم الله الرحمن الرحيم خبر ده!، حضرت فرمود: «الله برترين اسم از اسماء خداوند است، و اسمي است كه ديگري را به آن نشايد، ناميد». شخص از تفسير الله سؤال كرد، حضرت فرمود: «الله آن است كه مردم در شدائد و سختي ها، وقتي كه اميدشان از ديگران نااميد گردد، رو به سوي او مي كنند». [1] .



[ صفحه 365]



در روايت ديگري آمده است كه حضرت امير عليه السلام فرمودند: «معناي الله معبودي است كه خلق در او حيرانند، و رو به سوي او دارند، و خداوند است كه از ديدگان پنهان است و به وهم و خيال نيايد». [2] .

در روايت ديگري از امام باقر عليه السلام آمده است كه: «معناي الله معبودي است كه خلق از درك ماهيت و كيفيت او عاجز و حيرانند» [3] ، چنان كه عرب مي گويد: اله الرجل يعني شخص متحير شد و به كنه علم آن نرسيد، و يا از اله هنگامي كه در حال ترس و خوف به چيزي پناه برد، و اله به معناي مستور و پنهان از حواس است [4] .