سيد ابن طاووس گفته است از آداب عبد در روز عيد، در مقابل كسي كه اعتقاد دارد او امام و صاحب اين مقام بزرگ است.

مي گويم: بدان هنگام عيد فطر اگر رهبر جامعه به همان نحوي كه مولايش عطا كرده متصرف در ملك و رعيتش باشد (زمامدار و رهبر جامعه منصوب از طرف حق باشد) بايد به خاطر اقبال خداوند بر او و اين كه خداوند از احسانش به او قدرت كامل بخشيده است، تبريك بگويد. سپس به خودت و به هر كه برايت عزيز است، و به دنيا و اهل آن، و هر آن كه به واسطه وجود و بركات و هدايت اين حاكم در خوشبختي به سر مي برد، نيز تبريك بگو. اما اگر آن كسي كه معتقد به وجوب اطاعت از او هستي (امام عليه السلام)، در آنچه حق اوست توان تصرف نداشت بر تو واجب است كه همانند حق تعالي خشمگين، و از آنچه از فضل وجود امام از دست رفته ناراحت باشي سيد در اين جا سخني را از حضرت ابي جعفر عليه السلام روايت كرده است كه به راوي فرمود: «اي عبدالله هيچ عيد قربان يا فطري نيست مگر اين كه در آن براي آل محمد صلي الله عليه و آله و سلم اندوهي تازه مي شود، او مي گويد: گفتم: چرا



[ صفحه 166]



فرمود: به اين دليل كه حقشان را در دست ديگران مي بينند.»

سپس سيد ادامه مي دهد: اگر بداني كه در زمان ظهور چگونه بيرق هاي اسلام به واسطه عدالت در همه جا برافراشته، و انسان ها با فضل مشهور گشته و دارايي ها در راه خدا به ديگران بخشيده، و آرزوهاي مردمان پذيرفته و شادمانند، و امنيت دور و نزديك برقرار و ناتوان و ذليل و تنها، به طور كامل ياري مي شوند، و هم چنين دنيا با تابش خورشيدهاي سعادت روشن مي شود، و دست اقبال در سرتاسر دنيا گسترده مي شود، و حكم خداوند و سلطنت و سيطره ي او كه عقول را شكوفا و قلوب را پر از شادي مي كند، ظاهر مي شود، و تمام آفاق را روشني و ظهور پر مي كند.

اگر اين ها را تصور كني به خدا قسم عيدي را كه از آمدنش شادمان هستي، براي تو تلخ و ناگوار مي شود و از درك آن چه از كرم و فضل خدا از دست داده اي گريه و افسوس و تاسف، بيش تر از شادماني بر تو غلبه مي كند، و اين در راه وفاداري به آن كه براي تو عزيز، است شايسته تر است.

آنچه بيان شد تمام آن چيزي كه امكان داشت زبان آن را بيان كند نيست، بلكه مختصري براي اشاره و تنبيه بود.

بدان كه صداقت و وفاداري نسبت به ياران و حق داران گرچه دور و پراكنده باشند، از صداقت و وفاداري در وقت حضور و اجتماع بهتر است. پس بايد صداقت و وفاداري براي مولايت شعار قلبت باشد. و پروردگار تو بر گشايش اندوه تو توانا است. [1] .



[ صفحه 167]