مؤمن آمرزيده خواهد شد، اگر چه به اسباب ياد شده، هم نباشد. بلاها و مصيبت هايي كه انسان درباره خود و اهل و فرزندان و مال و آبرويش مي بيند، همه كفاره گناهان است؛ همان طور كه در بعضي از احاديث قدسي چنين آمده: «أهل معصيتي لم اقنطهم من رحمتي فإن ماتوا، فانا حبيبهم، و إن لم يتوبوا فبالمصائب و البلايا اطهرهم» [1] .

«اهل معصيتم را هم از رحمتم مأيوس نكرده ام، اگر بميرند، من دوستشان هستم، و اگر مريض شوند، طبيبشان هستم، و اگر توبه نكرده تا پاك شوند، به مصيبت ها و بلاها گرفتارشان مي كنم تا پاكشان كنم».

و در همين باره روايت وارد است «ان كل ما يصيبه الانسان حتي ضرب العرق



[ صفحه 91]



و الصداع و النكبة فهو من ذنوبه». [2] «هر چه به انسان از گرفتاري ها برسد - حتي به مقدار گرفتن رگ، و سردرد، و خوردن پا به سنگي، همه نتيجه گناهان است».

پس همه بلايا، در واقع براي مؤمن رحمت است؛ و بايد از آن ها به نيكي استقبال كرد، چنان كه وارد شده است كه خداوند به بعضي از انبياء خود فرمود:

«إذا رأيت الفقر مقبلا فقل مرحبا بشعار الصالحين و إذا رأيت الغني مقبلا فقل ذنب عجلت عقوبته» [3] «هرگاه ديدي فقر به سراغت آمده، بگو مرحبا به شعار نيكوكاران، و هرگاه ديدي ثروت به تو رو كرده، بگو گناهي است كه عقوبتش به سرعت رسيده».

حال كه چنين است، بلاها و مصيبت هاي دنيوي، از نعمت هاي خداوند بر نيكان است هم چنان كه مي توان نعمت هاي دنيايي را از جهتي كيفر دانست.