در بيان اظهار گناهان در برابر خداوند


اين مطالب، در مورد اظهار براي مردم بود، اما در مورد اظهار براي آفريدگار، اظهار تأسف و حسرت، و طلب رحمت و استغفار، و ذكر نعمت مهلت و ستر



[ صفحه 89]



گناهان و آمرزش آن ها، بلكه اقرار و اعتراف به گناه و بي حيايي خود، از بزرگترين صورت هاي مناجات بنده با خدا است. و داشتن اين حالات با پروردگار، در قبول توبه و نورانيت دل، اثر بسيار بزرگي دارد. بلكه اولياء كامل، حسنات خود را - به طوري كه كذب صريح نباشد - سيئات مي ناميدند. و جماعتي از بزرگان بودند، كه روش آن ها در تعبير از اعمال و عبادات و مجاهداتشان، به «وزر و وبال» بود؛ دليل آن هم، اين است كه گاهي عظمت مسئله به حدي است، كه چيزي را كه احتمالي است، حتمي جلوه مي دهد؛ بلكه حتي غير محقق را، محقق و ثابت نشان مي دهد، و معروف است كه «مار گزيده از ريسمان سياه و سفيد مي ترسد» با اين كه مي داند، ريسمان، هرگز نمي گزد. و شايد آنچه در اخبار وارد آمده كه «از نشانه هاي تماميت و كمال اخلاق، يقين انسان است به اين كه، همه از او پرهيزكارترند» از همين باب باشد.

(انا لله و انا اليه راجعون) از مصيبت غفلت و غرور و ناز و كرشمه اي كه در همه حالات و حركات و سكناتمان، مشهود است و به خداوند كريم شكايت مي بريم از دست شرارت هاي درونمان، و غرورمان بود كه ما را نسبت به خداوند فريب داد، پس ياري مي خواهيم از پروردگار آمرزنده.


بازگشت