درباره فوائد و فضيلت هاي مسواك زدن، روايات فراواني آمده كه ما به جهت تبرك به برخي از آن ها اشاره مي كنيم.

روايت مشهوري از امام محمدباقر عليه السلام به نقل از پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم است كه فرمودند: «لولا أن أشق علي امتي لأمرتهم بالسواك مع كل صلوة» [1] اگر بر امتم، سخت نبود، مسواك زدن با هر نمازي را، واجب مي كردم؛ از آن اخبار، خبري است كه در خصال صدوق عليه الرحمة به پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم نسبت داده شده كه فرمودند: «در مسواك زدن، دوازده خصلت است: پاك كننده دهان، و راضي كننده خداست، دندان ها را سفيد مي كند، جرم ها را مي برد، بلغم را كاهش داده، و خوراك را لذيذ مي كند، حسنات را افزايش مي دهد، به روش پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم رفتار مي شود، و فرشتگان را حاضر مي كند، لثه ها را محكم مي كند، و از آن راه و مسير قرآن عبور مي كند، و دو ركعت نماز با مسواك، محبوب تر است پيش خدا از هفتاد ركعت نماز بدون مسواك زدن.



[ صفحه 57]



از جمله آن اخبار، خبري است در «ثواب الاعمال» از امام صادق عليه السلام به نقل از پدرشان امام باقر عليه السلام، كه آن حضرت فرمودند: «لو يعلم الناس ما في السواك لأباتوه معهم في لحافهم» [2] «اگر مردم، آنچه در مسواك زدن است را مي دانستند، هر آينه آن را با خود به رختخواب، مي بردند.»

و اما كيفيت و چگونگي مسواك زدن و آداب آن:

مستحب است كه با چوب اراك باشد، پس اگر يافت نشد يا بدست آوردنش سخت باشد، با چيزهاي ديگر مسواك زند، اگر چه با ماليدن انگشت شست يا انگشت شهادت، ولو سطحي و ساده، اين كار را انجام دهد. در هنگام مسواك زدن، چنين دعا كند: «اللهم أرزقني حلاوة نعمتك، و أرزقني برد روحك و أطلق لساني بمناجاتك، و قربني منك مجلسا... و ارفع ذكري في الأولين، اللهم يا خير من سئل، و يا أجود من أعطي حولنا مما تكره إلي ما تحب و ترضي، و إن كانت القلوب قاسية، و إن كانت الأعين جامدة و إن كنا أولي بالعذاب، فأنت أولي بالمغفرة، اللهم أحيني في عافية و امتني في عافية» [3] «خداوندا! شيريني نعمت هايت را به من بچشان و خنكي نسيمت را، روزي ام كن، زبانم را به مناجات با خود گويا، و در مجلس حضورت، مرا نزديك كن، و يادم را در ميان اولين ها بلند گردان. خدايا! اي بهترين كسي كه درخواست شده و اي بخشنده ترين عطا كننده! ما را از آنچه نمي پسندي، به آنچه دوست داري و راضي مي شوي، برگردان، اگر چه دلها سخت شده و چشم ها خشكيده، اگر چه، ما به عذاب سزاوارتريم و تو شايسته آمرزش،



[ صفحه 58]



خدايا! مرا در عافيت زنده كن و در عافيت بميران.»