در فصل اول بيان گرديد كه ولايت امام شايسته، از جمله شرايط قبولي عبادات - از جمله نماز - است. در دعاي شريف ندبه آمده است: «خداوندا! نمار ما را به بركت او قبول فرما.» [1] .



[ صفحه 129]





هيچ كسي به خويشتن ره نبرد به سوي او

بلكه به پاي او رود هر كه رود به كوي او



ائمه ي اطهار عليهم السلام واسطه ي خلقت ما و بهانه ي آفرينش زمين و آسمان اند. خداوند به آبروي آنان ما را آفريده و روزي داده است؛ چرا كه خود فرموده اند: «به ميمنت و وجود مبارك امام عصر (عجل الله تعالي فرجه الشريف) است كه مردم روزي مي خورند.» [2] .

لازمه ي معرفت هر مؤمني است كه اعمال و عبادات خود را به عنايت و نظر كريمانه ي ايشان بداند. هر آن چه از اعمال و عبادات و معارف الهي به ما رسيده است، به تلاش امامان معصوم عليه السلام و مجاهده ي شبانه روزي آنان بوده است؛ سختي هايي كه پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم در تبليغ دين تحمل نمود، ستم هايي كه از ناحيه ي دشمنان به خاندان ايشان وارد آمد و شهادت حسين بن علي عليه السلام كه تنها براي احياي دين خدا به وقوع پيوست، نمونه اي از آن است. هم چنين خدماتي كه اصحاب ائمه عليهم السلام در اين راستا كشيدند، هيچ گاه قابل قياس با ترويج و تبليغ امروز اسلام نيست.

چنين گفته بود كه بعضي اهل علم از برخي صحابه مانند سلمان بالاتر و برترند. علما كتاب نوشتند و موعظه كردند، اما سلمان اين طور نبوده است. مرحوم فيض را ببينيد كه چه آثار و تأليفاتي داشته است، اما سلمان جز چند حديث چيزي نداشته است و...

چند روزي كه گذشت، آن مرد عالم، سخن خود را پس گرفت. گفتند: چه طور شد كه حرف خود را پس گرفتي؟ گفت: در رؤياي صادقه ديدم كه همه علما در جلسه اي حضور دارند. پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم نيز هستند. در كنار ايشان تشكي انداخته بودند كه معلوم بود جاي كسي است كه هنوز نيامده. بعد از لحظاتي، پيرمردي وارد مجلس شد و همه علما احترامش كردند؛ شيخ طوسي، شيخ مفيد، علامه حلي، علامه مجلسي، و... گفتم اين مرد كه بود؟ گفتند سلمان فارسي. مرحوم فيض رحمه الله در آن جلسه به من گفت: خدماتي كه سلمان فارسي



[ صفحه 130]



كرده، هيچ كس نكرده است. درك لحظاتي را كه سلمان در محضر پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم داشته، هيچ كدام از ما نداشته ايم. [3] .

حال كه اصل وجود ما به عنايت آنان بوده است، آيا نبايد از آنان بخواهيم به خاطر وجودشان، خداوند عمل و عبادت ما را نيز بپذيرد؟

در يكي از توقيعات شريفي كه از ناحيه ي حضرت بقية الله الاعظم (عجل الله تعالي فرجه الشريف) رسيده، امامان معصوم عليهم السلام واسطه ي بين ما و خداوند ذكر شده اند به گونه اي كه قبولي عمل ما، مشروط به پذيرش ولايت آنان است: «شما آبروي ما در هنگامه ي نمازمان هستيد.» [4] .

هم چنين در بسياري از دعاها، خداوند را به محمد صلي الله عليه و آله و سلم و آل طاهرينش عليهم السلام قسم مي دهيم كه عبادات و دعاهاي ما را قبول فرمايد: «خداوندا همانا من به وسيله ي - مقام و منزلت - محمد و آل محمد عليهم السلام به تو روي مي كنم و به واسطه ي آنها به تو تقرب مي جويم و آنها را واسطه ي برآورده شدن حاجاتم قرار مي دهم.» [5] .

نكته ي ديگر آن كه امام عليه السلام در هر زمان و مكاني، از مهم ترين و بهترين شاهدان اعمال ما به شمار مي آيد، و نظر و عنايت ايشان موجب رفع حجب و درمان مشكلات و گرفتاري ها مي شود. در اذن دخول زيارت امام رضا عليه السلام مي خوانيم: «مي دانم رسول صلي الله عليه و آله و سلم و خلفاي تو - اي خدا - كه رحمت و درود بر آنان باد، زندگان هستند كه در نزد تو روزي داده مي شوند. آنان محل و مقام مرا مي بينند و سخن مرا مي شنوند و سلام مرا جواب مي دهند». [6] .



[ صفحه 131]



از همين رو جلب توجه امام عليه السلام به وسيله ي توسل، آن هم در آغاز نماز، مي تواند عنايت آنان را جلب كند. نيم نگاه آنان مي تواند زندگي ما را - كه عبادت بخشي از آن است - بهتر نمايد. از همين رو از جمله راه هاي اصلاح نماز، توسل جدي به حضرت ولي عصر (عجل الله تعالي فرجه الشريف) پيش از ورود در نماز، ذكر شده است. [7] چرا كه امام عصر (عجل الله تعالي فرجه الشريف) برپادارنده ي نماز و بهترين نمازگزار است و مي تواند ما را كه ره پوي اوييم، ياري نمايد. سلام بر امام حسين عليه السلام نيز همين گونه است؛ كه در زيارت ايشان آمده است: «أشهد أنك قد أقمت الصلاة؛ [8] شهادت مي دهم كه همانا تو نماز را بر پا داشتي». امام حسين عليه السلام، محي الدين واقعي بود و از همين رو شايسته است نماز خود را با سلام به او آغاز و اصلاح نماييم.

چند ماهي مانده به رحلت آية الله العظمي اراكي رحمه الله به اتفاق حاج آقاي امجد به خدمتش رسيده بودند. پرسيدند: محصول صد سال عمر شما چه بوده است؟ آقا فرمود:



آنچه من با خويش كردم هيچ نابينا نكرد

در ميان خانه صاحبخانه را گم كرده ام



گفتم بيشتر بفرماييد استفاده كنيم. فرمودند:



كارساز ما به فكر كار ماست

فكر ما در كار ما آزار ماست [9] .