براي ايجاد حضور قلب و تمركز در نماز، بايد محيطي ساده و آرام مهيا نمود و آن چه موجب حواس پرتي است، حذف نموده و به اصطلاح «رفع مزاحمات» كنيم. مزاحمات نماز را مكروه دانسته اند؛ مثلاً وقتي به نماز مي ايستيم، جلوي پنجره نباشيم. مقابل عكس و گل و آن چه كه ديوار را با آن تزيين كرده اند، نباشيم و...

انسان بايد با فراغت به نماز بايستد. حتي در رساله هاي عمليه آمده مكروه است كسي كه به قضاي حاجت نياز دارد، در آن حال به نماز بايستد. اگر فردي، از ما طلب كار است و پول خود را مي خواهد، بايد اول طلب او را بدهيم و بعد با راحتي نماز گزاريم.

بياييم به راستي در اين چند دقيقه براي خود كاري درست نكنيم. همان اندازه كه براي انجام كار مهمي مانند نوشتن يا شعر سرودن و حساب رسي مالي تمركز مي خواهيم و به اتاق مي رويم و در را مي بنديم و به تنهايي سر مي كنيم، براي نماز نيز چنين كنيم.

به حاج شيخ غلامرضا يزدي رحمه الله گفتند: نمي دانيم چي در اين نماز است كه اين قدر نماز مي خوانيد. حاج شيخ گفت: اگر از اين جا (تفت) تا يزد اشرفي ريخته باشد، اولي را كه برداشتيد، دومي را هم بر مي داري و تا به آخر مي رويد. ارزش نماز، از اشرفي خيلي بالاتر است. نماز ارتباط بنده با آفريننده است؛ آن هم ارتباط مستقيم. [1] .



[ صفحه 118]