انجام هر كار مهمي، نيازمند مقدماتي است. به عنوان مثال اگر بزرگي از ما خواسته باشد فلان ساعت نزد او برويم، قبل از هر چيز خود را آماده ي ديدار مي كنيم؛ آمادگي در ظاهر و باطن. گفته هاي خود را مرور مي كنيم و سعي مي كنيم وقتي به حضور او رسيديم، به بهترين كيفيتي حاضر شده باشيم.



[ صفحه 115]



در اسلام ورود به نماز نيز آداب و شرايطي دارد كه برخي از آن مقدمات، واجب و برخي مستحب اند. وضو گرفتن و رو به قبله بودن و نيز شرايط مربوط به مكان و لباس نمازگزار، از جمله مقدمات واجب هستند و رعايت آدابي مانند معطر بودن، شانه زدن، مسواك كردن، گفتن اذان و اقامه و... از مقدمات مستحب نماز هستند.

به نظر طبيعي است كسي كه تا پيش از اذان، مشغول داد و ستد با مردم است و يا در موقعيتي قرار گرفته و به كاري مشغول شده كه حاضر نيست چند دقيقه آن را تعطيل كند، بخواهد به محض شنيدن اذان وضويي بگيرد و به نماز بايستد، اين نماز او را به معراج نبرد. هواپيما نيز براي پرواز خود، نيازمند مقدماتي است تا بتواند با سرعت مناسبي دور بردارد و سپس از زمين برخيزد و اوج بگيرد. نماز، پرواز ملكوتي و معراج مؤمن است. [1] .

بدون مقدماتش، نمي توان اوج گرفت و لذت برد.

ايجاد حالت انتظار براي نماز، مي تواند عامل مؤثري در بهبود كيفيت نماز باشد. در سيره ي حضرت رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم نقل شده كه ايشان هنگام نماز به بلال مي فرمود: «أرحنا يا بلال؛ مرا از دنيا راحت كن» و با اذانت روحمان را نوازش بده. و يا نقل شده كه وقتي هنگام نماز ظهر مي شد و پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم مؤذن را مي ديد، مي فرمودند: «أبرد أبرد؛ دل ما را به اذانت خنكي بخش». پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم منتظر نماز بود و خود مي فرمود: «نماز نور چشم من است». [2] .