از آن جا كه هماهنگي ظاهر و باطن از توصيه هاي أكيد آيين ماست، از همين رو ضروري است برخي از آداب خواندن نماز، در ظاهر رعايت شوند تا مقدمه اي براي ايجاد حال و نشاط دروني فرد، براي سخن گفتن با خدا باشد.

بخشي از اين امور مربوط به مقدمات نماز و برخي مربوط به هنگام



[ صفحه 114]



نماز و برخي بعد از نماز است؛ مسواك كردن، استعمال عطر، شانه زدن موها، استفاده از مهر كربلا، در دست داشتن انگشتر عقيق، پوشيدن لباس سفيد و پاكيزه، نماز در اول وقت، نماز در مسجد، نماز به جماعت، گفتن اذان و اقامه، دعا براي امام عصر (عجل الله تعالي فرجه الشريف) بعد از نماز، گرفتن قنوت، طول دادن ركوع و سجده، سجده شكر و تسبيحات حضرت زهرا عليهاالسلام و آيةالكرسي بعد از نماز، از جمله اموري است كه برخي از آنها بدون هيچ زحمتي مي تواند نماز ما را بهتر كند.

هم چنين پرهيز از مكروهات نماز كه ممكن است هر كدام موجب حواس پرتي گردد، در ايجاد حضور قلب لازم و ضروري است؛ مانند بازي كردن با انگشتان، خارش غير ضروري بدن، توجه به اطراف، پوشيدن لباس و جوراب تنگ، ايستادن در مسير رفت و آمد و جلوگيري از بول، موجب عدم تعادل جسمي و مشغوليت ذهن مي گردد. از همين رو نماز خواندن در چنين حالاتي، مكروه است. [1] .

شيخ رجبعلي خياط رحمه الله معتقد بود هر حركت خلاف ادبي در محضر آفريدگار، وسوسه ي شيطان است. خودش ديده بود و مي گفت: «شيطان را ديدم بر جايي كه انسان در نماز مي خاراند، بوسه مي زند.» [2] .