درمان اين مسأله باز به «نيت» و توجه به عبادت باز مي گردد. فرموده اند:



[ صفحه 108]



«ارزش اعمال به نيت آن است.» [1] و چنان چه انسان به نتيجه هم دست نيافت، سرزنش نمي شود، چرا كه تلاش خود را كرده و در نيت خود، صادق بوده است.

استاد مطهري رحمه الله در اين باره مي گويد: «اسلام هيچ عبادتي را بدون نيت نمي پذيرد و نيت از نظر اسلام داراي دو ركن است؛ يكي اين كه عمل، بايد از روي توجه باشد، نه از روي عادت؛ آن چنان عادتي كه انگار بدنش دارد عمل را انجام مي دهد، مثل خيلي از كارهايي كه انسان بدون توجه انجام مي دهد، مانند راه رفتن... پس بايد ذهنش را متمركز كند به طوري كه عمل از روي توجه باشد، نه بي توجهي؛ اين كه مي گويند استدامه ي نيت هم شرط است، براي همين است. توجهي كه در ابتداي نماز داري، كافي نيست؛ يعني اگر انسان در وسط نماز آن چنان از كار خود غفلت كند كه بايد متوجهش كرد، نمازش باطل است. ركن دوم نيت، اخلاص است و اين كه انگيزه ي انسان از عمل چيست.» [2] .

بنابراين نيت در عبادات - از جمله نماز - يعني توجه و اخلاص، درمان خصيصه ي عادت است.



[ صفحه 111]