از جمله اموري كه موجب بي توجهي و غفلت در نماز مي شود، «عادت» است؛ يعني اذكار نماز به گونه اي ادا شوند كه اگر ذهن انسان جاي ديگري مشغول باشد، اتوماتيك وار نماز به پايان مي رسد. در امور عادتي، اختيار و اراده ي انسان، نقش چنداني ندارد و عمل به صورت خودكار انجام مي پذيرد. از همين رو عمل خدايي و اخلاقي، ارزش و سازندگي خود را از دست مي دهد؛ چرا كه ارزش اعمال عبادي، به شناخت و معرفت، آگاهانه بودن، و اختياري بودن و با ميل و رغبت انجام دادن آن است. از همين رو در روايت آمده است «به طول دادن ركوع و سجود كسي نگاه نكنيد، زيرا شايد اين چيزي باشد كه به آن عادت كرده است كه اگر تركش كند وحشت مي كند (وسواس دارد)». [1] .

درست به همين جهت است كه اسلام به كيفيت كارها بيشتر از كميت بها داده است. ملاك ارزش گذاري در كارها، زياد بودن و ظاهر زيبايش نيست، بلكه مراد مقدار توجه و آگاهي در عمل است، هر چند اندك باشد. در اين صورت اگر زياد بود و زيبا، پسنديده و بهتر خواهد بود.