آگاهي و توجه به پيامدهاي ناخوشايند دروغ، شيوه اي مؤثر در درمان اين بيماري است. اين كه فرد بداند با دروغ گفتن، نمي تواند به درگاه خدا اظهار بندگي كند و بلكه مورد غضب و لعنت خداوند قرار مي گيرد.

توجه به آثار دروغ مانند محروميت از هدايت الهي و چشيدن طعم ايمان و فروافتادن در گرداب نفاق، هم چنين توجه به بركات راست گويي و صداقت، كه از معيارهاي ايمان شمرده شده است، مي تواند در درمان دروغ مفيد باشد؛ مانند اين روايت كه فرموده اند: «به طول دادن ركوع و سجود كسي نگاه نكنيد، زيرا شايد اين چيزي باشد كه به آن عادت كرده است كه اگر تركش كند وحشت مي كند (وسواس دارد)؛ بلكه به راستي گفتارش و اداي امانتش بنگريد و خوبي او را با اين دو صفت دريابيد.» [1] .