غيبت در زمره ي بدترين گناهان است و در روايات تعبير به «أشد من الزنا» [1] شده است. در روايت است كه «هر كس، از مرد يا زن مسلماني غيبت كند، خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه ي او را نپذيرد، مگر اين كه غيبت شونده از او درگذرد و او را ببخشد». [2] .

در روايت ديگري از پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم نقل شده كه فرمود: «در روز قيامت، كارنامه ي گشوده شده ي فرد را به او مي دهند و او عرض مي كند: پروردگارا پس كارهاي نيكي كه كرده ام كجاست؟ خداوند مي فرمايد: با غيبت كردن از مردم، آنها را نابود كردي.» [3] ابن عباس نيز روايت كرده است كه عذاب قبر به سه بخش تقسيم مي شود كه يك سوم آن مربوط به غيبت است. [4] .

همان گونه كه پيش از اين اشاره شد، گناهان در فرد و محيط اطراف، اثر گذارند؛ هر چند به ظاهر احساس نشوند. به فرموده ي علامه طباطبايي رحمه الله «گاهي يك عصبانيت، بيست سال انسان را عقب مي اندازد.» [5] در مورد



[ صفحه 61]



غيبت نيز مسأله به همين صورت است. البته تشخيص و احساس اثر گناه، تنها براي بزرگان قابل تشخيص است، اما در اصل اين مسأله هيچ شبهه اي نيست.

روزي علامه طباطبايي رحمه الله نزد يكي از شاگردان خود رفته و گفتند: «به ظاهر در اين جا غيبت شده است!» گفتند: آري، قبل از شما دوستان اينجا بودند! علامه فرمود: «اين حجره ديگر براي درس خواندن مناسب نيست. اتاق خود را عوض كن.» [6] .