اندك توجهي در آغاز و بين نماز، براي درمان اين مورد كافي است. چه كاري مهم تر از نماز؟ اگر انسان از حضور خدا و درك او راضي باشد، چرا عجله كند؟ چه چيز محبوب تر از خدا و ذكر او؟ اگر اندكي بينديشيم كه هر چه داريم از اوست، آيا باز هم با شتاب از خدا رو بر مي گردانيم؟ حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام به مردي كه نماز خود را سريع مي خواند و ركوع و سجود را با شتاب به جا مي آورد، فرمود: «نماز اين شخص نزد خدا، مانند كلاغي



[ صفحه 44]



است كه بر زمين نوك مي زند. اگر در اين حال بميرد، بر غير دين محمد صلي الله عليه و آله و سلم مرده است» و سپس فرمود: «دزدترين انسان ها، كسي است كه از نماز بدزدد.» [1] .

امام صادق عليه السلام فرموده اند: «هر گاه بنده به نماز بايستد و نمازش را كوتاه برگزار كند، خداوند به فرشتگان مي فرمايد: آيا به اين بنده ام نمي نگريد كه گمان مي كند نيازهايش را كسي جز من برآورده مي سازد؟ آيا او نمي داند كه برآوردن حاجت هايش تنها به دست من است؟» [2] .

آمد و در مسجد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم دو ركعت نماز گزارد. چه نمازي! آرام و قرار نداشت و پر شتاب بود. جلوي چشم امام سجاد عليه السلام.

اعرابي بعد از نماز دست به دعا برداشت و اعلي درجات بهشت را با يك قصر زرين و چهار حورالعين از خدا خواست! آقا نگاهش كرد و گفت: «مهر حقير آوردي و نكاح بزرگ طمع كردي؟!» [3] .

خود نيز مي دانيم آن چند لحظه نماز هم، نماز نيست و در بيرون از نمازيم. هر چه بتوانيم از مستحباتش كم مي كنيم يا بدون توجه، اذكار را نيمه كاره گذارده و مي گذريم. خواندن نماز با آرامش و توجه به كلمات و معاني آنها، كمك مؤثري براي توجه بيشتر به خدا در نماز است.

براي درمان ريشه اي نيز مي توان از همان راهي كه براي درمان دنياطلبي ارائه گرديد، بهره برد.



[ صفحه 45]