سيد بن طاووس از كتاب وصيت عيسي بن مستفاد نقل مي كند كه پيامبر اكرم (صلي الله عليه وآله وسلم) در شب درگذشت خود، عباس، عمويش، را خواست و با او خلوت كرد و گفت: عباس! بدان خداوند از من تعهد گرفته كه به عموم مردم و به خصوص به اهل بيتم، ولايت علي را اعلام كنم. هر كه مايل است ايمان بياورد و هر كه مايل نيست كفر ورزد.

يا اباالفضل! عباس! اينك عهد و پيمان اسلام را تجديد بنما و فرمانروايي و امامت و امارت امامان را بپذير. مبادا با زبان اقرار كني و با دل انكار. آنگاه فرمود: با عزيزان خانواده ام به نزاع برخيزند و آنها را عقب بزنند و حكومت را خويشتن صاحب شوند و بر آنها پيروز گردند، آنگاه گروهي را كه خداوند عزيز كرده خوار نمايند و به گروهي كه هرگز لياقت اين مقام را ندارند و نخواهند داشت، عزت بخشند. گرچه تلاش فراوان كنند و چشم به اين مقام بدوزند.

عباس! خدا با من پيمان بسته كه به حاضرين از جنّ و انس بگويم و به آنها دستور دهم به غايبين برسانند «فمن صدق علياً و وازره و اطاعه و نصره و قبله و وادّي ما عليه من الفرائض لله فقد بلغ حقيقة الايمان و من ابي الفرائض فقد احبط الله عمله حتي يلقي الله و لا حجة له عنده يا اباالفضل فما انت قائل؟

عباس! هر كه علي را تصديق نمايد و ياور او باشد و واجبات را براي خدا بجا آورد، به حقيقت ايمان رسيده و هر كه امتناع از فرائض داشته باشد،



[ صفحه 59]



خداوند تمام اعمالش را از بين مي برد و در حالي به ملاقات خداوند مي رود كه هيچ حجت و دليلي ندارد. حالا بگو عباس! تو چه خواهي گفت؟ (آيا سخنانم را مي پذيري؟)

قال: قبلت منك يا رسول الله و آمنت بما جئت به و صدقت و سلّمت فاشهد عليّ.

گفت: از شما پذيرفتم و ايمان دارم به آنچه آورده اي و تصديق مي كنم و تسليم هستم. شما گواه باش بر اين ايمانم. [1] .