مبادا گمان كني به كسي كه با حالت غفلت از خداوند - جل جلاله - و كوچك شمردن حرمت خداوند - جل جلاله - نماز مي خواند نيز اين گونه عطا عنايت مي شود، زيرا همان گونه كه پيش از اين توجه داديم نماز اين دسته، خود از بديها و



[ صفحه 335]



گناهان محسوب مي شود و بنده در هنگام فراغت از اين گونه نمازها نيازمند به درخواست عفو و گذشت از درگاه الهي است.

آيا نمي بيني كه در همين حديث چگونه خداوند درباره ي نمازگزاراني كه آن نويدها و آن جود و بخشش به آنها وعده داده شده، مي فرمايد: «براستي كه فرشتگانم از نزد شما با خشنودي و رضايت بالا آمدند.» در صورتي كه تو خود مي داني نفست به تدبير خداوند در رابطه با خود و عيال و آرزوها و حالاتت خشنود نيست.

و همچنين در آن قسمت حديث كه مي فرمايد: «مستغرق در ذكر و ياد من شده و حقم را شناخته و نمازهايي را كه بر شما واجب كرده بودم ادا نموديد.» و در حالي كه تو مي داني بيشتر اوقات در ياد دنيا فرورفته اي، و نسبت به حق خداوند - جل جلاله - معرفت نداري، و حداقل آن را مانند حق برخي از بندگان خدا كه در نزدت عزيز و ارجمند است، بجا نمي آوري.

و نيز آنجا كه پيرامون نماز نافله ي شب مي فرمايد كه: «با قلب سليم و بدن خاشع و فروتن و چشم اشكبار نماز مي گزارند.» و حال آنكه خود توجه داري كه اگر حال تو اين چنين نباشد، تمام نمازت ضايع و نابود، و يا جنايت قلبي و گناه است.



[ صفحه 337]