هنگامي كه بنده از اين خطرها ايمن، و واقعاً عبد و تسليم خداوند گرديد و به او ايمان آورد، و قلب و باطنش پاك و سالم گرديد، و توجه كرد كه در پيشگاه خداوندي قرار دارد كه سرافراز، بزرگ، چيره، توانا و جبار است، و با مرحمتها و بزرگ منشيها و نيكيهايش او را شرمنده نموده، نزديك است كه حالش در نماز به همان صورتي گردد كه روايت شده امام باقر عليه السلام به نقل از رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: «هنگامي كه بنده ي مؤمن براي انجام نماز بپا مي خيزد، خداوند به سوي او نظر رحمت مي كند (يا خداوند به او توجه مي نمايد) تا اينكه نماز را به پايان ببرد، و رحمت از بالاي سرش تا كرانه ي آسمان بر او سايه مي افكند، و فرشتگان از گرداگرد - [يا از بالاي سر] او تا كرانه آسمان او را در برمي گيرند، و خداوند فرشته اي را بر او مي گمارد كه روي سرش بايستاد و بگويد: اي نمازگزار، اگر مي دانستي كه چه كسي به تو مي نگرد و با چه كسي مناجات مي كني، هرگز روي خود را برنمي گرداندي، و هيچگاه از جايت تكان نمي خوردي.»