اي كاش مي دانستم كه چرا مي خواهي نماز را زود تمام كني؟ اي لغزشكار، [1] اي سياه روي و سياه نامه، اي كسي كه نفس خويش را به دست خود در مهالك مي اندازي، آيا مي خواهي از سعادتمندي به سوي غفلت و شقاوت خارج گردي؟

در روايتي آمده كه امام صادق عليه السلام فرمود: «هنگامي كه بنده به نماز بايستد، و نمازش را مختصر بخواند، خداوند - تبارك و تعالي - [به فرشتگان] مي فرمايد: آيا به بنده ي من نمي نگريد، گويا خيال مي كند كه برآورده شدن حوايجش به دست غير من است، آيا نمي داند كه برآورده شدن خواسته هايش به دست من است؟»

و نيز روايت شده كه مولايمان امام زين العابدين عليه السلام فرمود: «اما حقوق نماز آن است كه بداني نماز وارد شدن به درگاه الهي است، و نيز اينكه در حال نماز در پيشگاه خدا ايستاده اي؛ پس هرگاه اين را دانستي شايسته است كه مانند شخص ذليل و كسي كه هم ميل و رغبت دارد و هم بيم و هراس، هم مي ترسد و هم اميدوار است، ايستاده و اظهار مسكنت و تضرع نموده، و با آرامش و وقار [و يا سر به زير انداخته] و فروتني اعضا و تواضع، و مناجات نيكو با كسي كه در برابر او ايستاده اي مقام او را تعظيم نموده، و از او درخواست نمايي وجودت را كه اشتباهاتت بدان احاطه نموده و گناهانت به هلاكت كشانيده، [از آتش جهنم] آزاد كند. و هيچ دگرگوني و نيرويي نيست مگر به خداوند.»

همچنين در حديث است كه امام صادق عليه السلام فرمود: «به خدا سوگند، گاهي پنجاه سال بر انسان مي گذرد در حالي كه خداوند يك نماز او را نپذيرفته است، چه چيز از



[ صفحه 284]



اين سخت تر؟ به خدا سوگند، شما برخي از همسايگان و يارانتان را مي شناسيد كه اگر براي شما نماز مي خواندند، به خاطر سبك شمردن، آن را نمي پذيرفتيد، براستي كه خداوند - عزوجل - جز عمل نيكو را نمي پذيرد، پس چگونه چيزي را كه سبك و كوچك شمرده شده قبول مي كند؟»