حال كه بخشي از اسرار اذان و اقامه را از طريق روايات يادآور شديم، لازم است بعضي از اموري را كه اهل استقامت در عمل بدان نياز پيدا مي كنند نيز ذكر كنيم، پس مي گوييم:

وقتي نمازگزار از نافله هاي ظهر به همان صورتي كه شرح داديم فراغت پيدا كرد، لازم است به كيفيتي كه با گفتار روشن بيان خواهيم كرد، اذان بگويد، و اگر خواست اذان را جلوتر، يعني بعد از به جا آوردن شش ركعت از نافله هاي ظهر بگويد، و دو ركعت از ركعتهاي هشتگانه و دعاي مربوط به آن دو را بعد از اذان و اقامه به جا آورد، زيرا در اين باره رواياتي به طور عموم نقل شده است.

از آن جمله در روايتي آمده كه امام صادق و [يا] امام كاظم عليه السلام فرمود: «اذان ظهر را بعد از خواندن شش ركعت از نافله هاي ظهر، و اذان نماز عصر را بعد از خواندن شش ركعت از نافله هاي عصر كه بعد از نماز ظهر خوانده مي شود، بگو.»