يكي از ويژگيهاي عارفان اين است كه وقتي مي بينند اموالي نزدشان است كه قرار است بعد از ايشان به وارثان برسد، به دل و عقل خود رجوع مي كنند، اگر ديدند آنچه را كه براي وارثان مي گذارند براي خدمت و بندگي خداوند - جل جلاله - و امتثال امر شريف اوست (مانند كمك رساني به كساني كه بايد به آنها رسيدگي شود مثل وارثان و ديگر كساني كه به آنها مي شود وصيت كرد) با همين نيت صادق زود به اين امر مي شتابند، به گونه اي كه گويي آنها را در ايام زندگاني فاني خويش در راه خداوند - جل جلاله - خروج نموده و در حقيقت چيزي باقي نگذارده اند، بلكه آن را به عنوان توشه ي راه با خود برداشته، و دستاويزي براي نيل به كاميابي در خواسته شان كه قرب خداوندگار رحيم و مهربان است، قرار مي دهند.

ولي اگر ديدند دل و عقلشان در ترك اموال اين گونه اخلاص را ندارد، بلكه تنها



[ صفحه 133]



به خاطر عادت و از روي طبع آنها را به جا مي گذارند تا مردم، فرزندان و وارثانشان را در ذلت احتياج و بيچارگي نبينند، و كسي به آنان شماتت نكند، يا براي انديشه هايي غير اين كه مقصود از آن عبادت مالك روز معاد نيست؛ در اين صورت پيش از وفات و بيرون آمدن جانشان، خود آن اموال را در صدقات و اموري كه آنها را به خدا نزديك مي كند هزينه مي كنند، و خويشتن را بر تحصيل صفات كمال وادار مي كنند، و به اين بسنده نمي كنند كه اموالشان بعد از آنها بدون نيت قربت ضايع شود.