آبي در خور طهارت است كه مطلق، و پاكيزه از نجاسات باشد، و انسان از ناحيه ي شرع از استعمال آن براي طهارت مأذون باشد.

پس هرگاه چنين آبي پيدا شد بدان تطهير مي شود؛ و اگر چنين آبي پيدا نشد و آب قليل و كمتر از كر بود، اصل آب يقيناً پاك و طاهر است، لذا انسان نبايد به خاطر قليل بودن، از طهارت با آن خودداري كند و به گمان و تخمين به نجاست آن حكم كند؛ و گرنه به واسطه ي همين خودداري كردن و ترك طهارت و نماز، نفس خويش را به هلاكت انداخته و به صاحب شريعت اهانت نموده، بلكه امور زشت و قبيحي را به فرستاده ي خداوند - جل جلاله - نسبت داده است؛ زيرا اگر مقصودش عبادت خداوند سبحان باشد نبايد در تدبير و گفتار الهي با او مخالفت نمايد.

و مبادا به آنچه كه بسياري از مردم بدان مبتلايند، يعني ترك طهارت و نماز به



[ صفحه 107]



خاطر توهمهاي وسواس گونه و حكم به نجاست آب، مبتلا شود؛ زيرا وسواس يا بيماري جسمي است؛ و يا بيماري و آسيب در عقيده و دين؛ و يا درماندگي در شناخت خداوند بسيار مهربان.



[ صفحه 109]