البته اين در صورتي است كه دعا كننده در حال دعا، امر خويش را به خداوندي كه مالك امور اوست، واگذار ننموده و از او درخواست نكرده باشد كه هر كدام از دو حالت (پنهاني و يا آشكارا دعا كردن) را كه مي خواهد در دل او قرار داده و به او افاضه كند؛ ولي اگر به صورت كامل صفت تفويض را داشته باشد، خداوند جل جلاله - هر كردار و گفتاري را كه براي او مي پسندد، به او الهام مي فرمايد. و اين امري است كه ما بالوجدان آن را دريافته، و عياناً بدان يقين و باور داريم.

در روايتي آمده كه امام كاظم عليه السلام فرمود: «يك بار پنهاني دعا نمودن، با هفتاد بار در حضور مردم دعا نمودن برابر است.»

و نيز در روايت ديگر آمده است كه امام صادق عليه السلام فرمود: «بزرگي ثواب دعا و تسبيح گفتن بنده بين خود و خدا را، جز خداوند - تبارك و تعالي - كسي نمي داند.»

و بالأخره در روايت ديگر، صفوان جمال مي گويد امام صادق عليه السلام فرمود: «خداوند - تبارك و تعالي - اين امر [يعني ولايت ائمه عليهم السلام] را بر اهل اين گروه [يعني شيعيان] به صورت نهاني واجب نموده، و هرگز آن را به صورت آشكارا نخواهد پذيرفت.

صفوان مي گويد امام صادق عليه السلام فرمود هنگامي كه روز قيامت فرامي رسد، «رضوان» يعني دربان و كليددار بهشت مي بيند كه گروهي در بهشت هستند ولي از منظر او عبور نكرده اند و وي هنگام ورود به بهشت آنها را نديده است، خطاب به



[ صفحه 85]



آنها مي گويد: شما چه كساني هستيد و از كجا وارد بهشت شديد؟ آنان مي گويند: كاري با ما نداشته باش، ما گروهي هستيم كه در نهاني خدا را پرستيديم، و خداوند نيز ما را به صورت پنهاني داخل بهشت فرمود.»