1- در روايتي آمده كه فضالة به واسطه ي معاوية بن عمار [يا: فضالة بن معاوية بن عمار] مي گويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم: دو نفر در يك لحظه شروع به خواندن نماز مي كنند، يكي در نماز قرآن مي خواند و قرائتش بيشتر از دعاست، و ديگري دعايش افزون از تلاوت قرآن، و در يك لحظه نماز را به آخر مي رسانند، كداميك از اين دو افضل و برتر است؛ حضرت فرمود: هر دو فضيلت دارد، هر دو زيباست.

وي مي گويد: عرض كردم: مي دانم كه هر دو زيبا است و فضيلت دارد. ولي كدام برتر است؟ حضرت فرمود: دعا برتر است. آيا فرمايش خداوند متعال را نشنيده اي كه مي فرمايد:

(و قال ربكم: أدعوني، أستجب لكم، ان الذين يستكبرون عن عبادتي، سيدخلون جهنم داخرين.) [1] .

- و پروردگارتان فرمود: مرا بخوانيد، تا دعايتان را اجابت كنم، براستي كساني كه از پرستش و عبادت من گردنكشي كنند، با خواري و ذلت وارد جهنم خواهند شد.

به خدا سوگند مقصود از «عبادت» در اين آيه ي شريفه دعاست، به خدا سوگند آن افضل است. آيا آن عبادت نيست؟ سپس دو بار فرمود: به خدا سوگند عبادت همان



[ صفحه 74]



دعاست و بعد فرمود: آيا دعا استوارترين عبادت نيست؟! سپس دو بار افزود: به خدا سوگند دعا، استوارترين عبادت است.»

2- در روايت ديگر آمده كه از امام باقر عليه السلام پرسيده شد:كداميك از اين دو در نماز افضل است: بيشتر قرآن خواندن، يا طول دادن ركوع و سجود؟ حضرت فرمود: بسيار درنگ كردن در ركوع و سجود. مگر كلام خداوند متعال را نشنيده اي كه مي فرمايد:

(فاقرءوا و ما تيسر منه، و أقيموا الصلاة.) [2] .

- پس هر مقدار از قرآن را كه ميسر است قرائت كنيد، ولي نماز را كاملاً بپا داريد.

مسلماً مقصود خداوند از «بپا داشتن نماز» بسيار درنگ كردن در ركوع و سجود و طول دادن آن دو است.

راوي مي گويد عرض كردم: كداميك از اين دو افضل است: قرائت قرآن بسيار يا دعاي بسيار؟ حضرت فرمود: دعاي بيشتر. مگر فرمايش خداوند متعال را نشنيده اي كه مي فرمايد:

(قل: ما يعبؤا بكم ربي، لولا دعآؤكم.) [3] .

- بگو: اگر دعايتان نبود، پروردگارتان چه اعتنايي به شما داشت؟!