اين مطلب از اسرار معارف الهي است كه كمتر كسي از راه علمي مي تواند به شمه اي از آن پي ببرد؛ به جز اولياي كامل الهي كه در صدر آن ها وجود مبارك رسول ختمي مرتبت صلي الله عليه و آله و سلم مي باشد. پس از او نيز اولياي ديگر و اهل معرفت با دستگيري رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم مي توانند به اين سر پي ببرند. هيچ كس ديگري حتي با كشف و شهود هم نمي تواند از اين راز الهي آگاه شود؛ چرا كه لازمه ي مشاهده ي اين حقيقت رسيدن به عالم وحي است كه دست ما از آن كوتاه مي باشد. ما در اين جا با اشاره و رمز، اندكي از اين حقيقت را بيان مي كنيم.

دل هايي كه سلوك معنوي و سير الي الله دارند به صورت كلي دو دسته اند:

اول: كساني كه پس از پايان سفر به فنا رسيده و در همان حال جذبه و فنا و موت باقي مي مانند. اجر اين ها برعهده ي خدا و خود خدا است. اين دسته با كسي رابطه ندارند و به جز خداوند كس ديگري را نمي شناسند. «دوستان من در زير قبه هاي من هستند؛ جز من كسي آن ها را نمي شناسد». [1] .

دوم: كساني كه پس از اتمام سير، قابليت رجوع به خويش و به دست آوردن حالت هشياري را دارند. اين ها كساني هستند كه بر حسب تجلي به فيض اقدس كه «سر قدر» است، استعدادي برايشان مقدر شده كه براي به كمال رساندن و آباداني معنوي انتخاب شده اند. اينان پس از اتصال به حضرت علميه و رجوع به حقايق اعيان خلعت نبوت به تن مي كنند.



[ صفحه 205]