وقتي خداوند عالم وجود را آفريد، در فطرت تمام موجودات محبتي ذاتي قرار داد كه بر اساس آن، موجودات متوجه كمال مطلق مي باشند. براي هر كدام از موجودات هم نوري فطري و الهي قرار داده كه به وسيله ي آن راه رسيدن به مقصود را در مي يابند. از آن جا كه موجودات در ورود به اين عالم در حجاب هاي نوراني و ظلماني قرار مي گيرند، خداوند با اسم مبارك «هادي» آن ها را از اين حجاب ها خارج مي كند و از نزديك ترين راه به مقصد و جوار محبوب مي رساند. پس با نور «هدايت» و نار «توفيق» الهي به سوي صراط مستقيم گام برمي دارند؛ اما هر يك از موجودات صراطي ويژه به خود دارد كه هدايت به آن صراط هم مخصوص است.