بدان اي عزيز! تا وقتي كه ما در حجاب اين دنياييم و عمرمان را صرف ساختن دنيا و لذت بردن از آن مي كنيم و از خداوند و ذكر او غافليم، تمام عبادت و ذكرهاي ما از حقيقت تهي است. نه واقعا در «الحمدلله» مي توانيم حمدها را مختص خدا كنيم و نه در «اياك نعبد و اياك نستعين» ره به حقيقت مي پيماييم. با اين ادعاهاي بي مغز، تنها بهره ي ما رسوايي و سرشكستگي در محضر خداوند و فرشتگان مقرب و انبيا و اوليا خواهد بود.

كسي كه زبان حال و قالش پر از ستايش اهل دنيا است، چگونه «الحمدلله» مي گويد؟ كسي كه در قلبش رنگي از الهيت ندارد و اعتمادش به مردم است، با چه زباني «اياك نعبد و اياك نستعين» مي گويد؟ حال اگر مرد ميداني، دامن همت به كمر زن و با تذكر زياد و تفكر در عظمت حق و عجز و ذلت و فقر مخلوق، اين حقايق را به قلب خويش برسان و دلت را با ذكر خداوند زنده كن تا بويي از توحيد به مشام قلبت برسد و با مدد غيبي راهي به نماز اهل معرفت پيدا كني. اگر مرد ميدان نيستي، لااقل هميشه به نقص و ذلت و عجز خويش توجه كن و از روي خجالت و شرمندگي به نماز بايست و ادعاي بندگي نداشته باش. اين آيات را كه بدان جامه عمل نپوشانده اي، از زبان اولياي كامل الهي بخوان و يا اين كه در هنگام قرائت فقط ظاهر آن در نظرت باشد كه حداقل از ادعاي دروغ و باطل به دور باشي.