«رب» اگر به معناي «متعالي» و «ثابت» و «سيد» باشد، از اسماء ذاتي و اگر به معناي «مالك»، «صاحب»، «غالب» و «قاهر» باشد از اسماء صفاتي است؛ اما اگر به معناي «مربي» و «منعم» و «متمم» باشد، از اسماء افعالي مي باشد.

اگر مقصود از «عالم» همه چيز غير از خدا باشد، «رب» از اسماء صفات است؛ اما اگر مقصود «عالم ملك» است كه به تدريج پديد مي آيد و به كمال مي رسد، رب از اسماء افعال است. هر كدام از اين دو معنا كه باشد رب اسم ذات نيست. [1] .

[1] (-)در اين نوشتار بناي ما پرداختن به مسائل ادبياتي و لغوي نيست؛ چرا كه درباره ي آن ها به وفور سخن گفته شده است. ما به اموري كه به صورت ناقص به آن پرداخته شده و يا اصلا سخني از آن به ميان نيامده، مي پردازيم.