ظاهر استقبال [1] وابسته به دو چيز است:

1. امري كه مقدمه ي استقبال است و آن اين كه بايد صورت را از همه ي جهت ها برگرداند.

2. امري كه خود استقبال است و آن اين است كه صورت به سمت كعبه نگاه داشته شود. اين ظاهر استقبال است كه باطني دارد و آن باطن هم اسراري.

سالك الي الله بايد اين استقبال صوري و ظاهري را به دل خويش سرايت داده و در ظاهر آن باقي نماند. دل خويش را كه مركز توجه خدا است، از همه ي جهات برگردانده و متوجه حضرت دوست كند؛ باشد كه قدري از تجليات عالم غيب در قلبش افتد و خداوند از او دستگيري نمايد و از باطن قلب او بت هاي كوچك و بزرگ را بشكند و فرو ريزد. و اين داستان پايان ندارد، بگذارم و بگذرم.