مسأله: كسي كه مي خواهد نماز بخواند، بايد براي پيدا كردن قبله كوشش نمايد، تا يقين كند كه قبله كدام طرف است، و مي تواند به گفته دو شاهد عادل كه از روي نشانه هاي حسي شهادت مي دهند يا به قول كسي كه از روي قاعده ي علمي قبله را مي شناسد و محل اطمينان است عمل كند، و اگر اينها ممكن نشد بايد به گماني كه از محراب مسجد مسلمانان يا قبرهاي آنان يا از راه هاي ديگر پيدا مي شود عمل نمايد؛ حتي اگر از گفته فاسق يا كافري كه به واسطه ي قواعد علمي قبله را مي شناسد گمان به قبله پيدا كند كافي است. [1] .

مسأله: كسي كه گمان به قبله دارد، اگر بتواند گمان قوي تري پيدا كند نمي تواند به گمان خود عمل نمايد؛ مثلا اگر ميهمان از گفته ي صاحب خانه گمان به قبله پيدا كند؛ ولي بتواند از راه ديگر گمان قوي تري پيدا كند نبايد به



[ صفحه 61]



حرف او عمل كند. [2] .