اي پرستش صبحگاهي

تو مرا آبستني

اي زادگاه شعور گياه و گل

اي نطفه ي آرامش محض

از خون تو مي نوشم

به شكرانه ي آبي كه از جويبار مهرآفرين خدا مي جوشد

و از گوشت تو مي خورم

تا وجودم زاييده ي تكلم آواز تو باشد.

اي نماز شعر ناب

اي شروع بي حساب

باور كن انديشه ي ناب هستي را

تو مرا آبستني.



[ صفحه 8]