از الفباي برجسته نهضت عاشورا و از شعارهاي انسان ساز آن، عنصر شهادت طلبي بود. يعني مرگ در راه خدا و امام حسين عليه السلام، در خطبه «خط الموت» به آن تصريح مي كند و با جمله ي «من كان باذلاً فينا محجته فليرحل معنا» ياران شهادت طلب را بر مي گزيند. چنين فرهنگي است كه پذيرفته ي همه اقوام و ملت ها است و اين نوع مرگ انتخابي و آگاهانه مكمل حيات شرافتمندانه است. چون مرگ پايان نيست تا كسي با انتخاب مرگ به پايان يافتن خويش كمك كرده باشد. مرگ سرخ و شهادت، نوع كمال يافته تري از حيات است؛ چرا كه زيربناي اين تفكر ريشه در فطرت انسان دارد و فطرت خداجوي انسان در جهت ارتقا و پيشرفت حركت مي كند و حركت آن به وسيله ي دين الهي است و عمود اين دين، اقامه ي نماز است.

در روز عاشورا يكي از كساني كه در برابر نماز امام حسين عليه السلام سپر



[ صفحه 182]



تيرها شد، سعيد بن عبداللّه حنفي بود. هنگامي كه ديگر نزديك جان دادنش بود، آقا خودشان را به بالين وي رساندند. او جمله عجيبي به حضرت عرض كرد. او گفت: «يا اباعبداللّه اوفيت.»

آيا من حق وفا را به جا آوردم؟!

آن چه اين شهيدان را اوج مي دهد و بالا مي برد انوار متجلي نمازي است كه در قلب هاي آنان وارد شده و آن را تابان ساخته و تشعشعات آن در كليه امورشان متجلي است.



شما راه خدا را باز كرديد

شهادت را شما آغاز كرديد



به خون خفتيد تا آيين بماند

فدا كرديد جان تا دين بماند





[ صفحه 183]