انسان در پيشگاه ذات اقدس الهي مسؤوليت و تكليفي دارد، چرا كه امانت بزرگ عبوديت و تكاليف الهي را انسان پذيرفته است. «انا عرضنا الامانة علي السموات و الارض و الجبال فابين انْ يحملنَها و اشفقن منها و حملها الانسان.» [1] .

و نماز يكي از آن تكاليف بزرگ خدا است كه بر دوش انسان است و كسي كه اقامه ي نماز مي كند معلوم است كه احساس تكليف و مسؤوليت مي كند و اين احساس، جرقه اي در درون و ضمير آدمي است كه او را براي زندگي اجتماعي آماده و تقويت مي كند و اين موضوع با علم تجربي به ثبوت رسيده است كه نمازگزاران واقعي و اشخاص مذهبي هميشه خود را در برابر فقرا و مستمندان مسؤول مي دانند. در پيشامدها و حوادث سخت روزگار، همچون سيل و زلزله و جهاد و... احساس تكليف مي كنند و حتي در چنين مراحلي ميل و شوق به نيايش و نماز، در آن ها افزون مي شود. در تأسيس مدارس و مراكز علمي پيشقدم



[ صفحه 131]



هستند، در بنا و تعمير و تميز كردن مساجد خود را موظف مي دانند و قرآن نيز اين افتخار عظيم را بر دوش آنان نهاده است:

انما يعمر مساجد اللّه من امن باللّه و اليوم الاخر و اقام الصلوة و اتي الزكاة.» [2] .



[ صفحه 132]