انسان هر چه به خداي متعال و مطلق نزديك تر شود، از نيازها و عطش دروني او كاسته مي گردد تا آن جا كه وقتي از شربت گواراي وصل او نوشيد و سيراب شد، خداگونه احساس بي نيازي مي كند و به آرامش مطلق مي رسد و هر چه به خداهاي دروغين يعني هواي نفساني خويش نزديك تر مي گردد، نيازها و عطش دروني او فزاينده تر مي شود تا هلاك شود. [1] .

از آن جا كه انسان داراي روحي الهي است، از اين رو جز با انس به حضرت حق و ملكوتيان آرامش پيدا نخواهد كرد. زندگي بدون ياد



[ صفحه 119]



خدا، چيزي جز اضطراب و وحشت و احساس بي پناهي نخواهد بود. با ياد آن معبود بي همتاست كه دل ها آرام مي گيرد. كمبود انسان معاصر و به اصطلاح متمدن، نه علم و تخصص، بلكه دل آرام است و نماز و نيايش بهترين و عالي ترين وسيله ي استعانت و كمك خواهي از پيشگاه خداوند رحمان و رحيم است. [2] .

امروزه علم تأييد كرده كه مسائل معنوي و الهي تنها چيزي است كه مي تواند انسان را به ساحل شادكامي و آسايش بكشاند و او را از غرقاب ناراحتي ها و گرفتاري ها نجات دهد. در نتيجه، نماز به طور اخص و دين و مذهب به طور اعم در ايجاد آرامش روحي و اطمينان در انسان نقش مؤثري را ايفا مي كنند.