1. چيزي كه بر زخم مي بندند و دوايي كه بر آن مي زنند «جَبيره» نام دارد.

2. اگر دست يا صورتمان زخم است و آب براي آن ضرر دارد، بايد پارچه ي پاكي و يا چيز ديگري؛ مثلاً چسب بر آن گذاشته و هنگام شستنِ ديگر جاها، بر آن قسمت هم دست تر بكشيم.

3. اگر روي زخم بسته شده و نمي شود آن را باز كرد، بايد هنگام وضو، دست تر بر آن بكشيم و اگر پارچه يا چيزي كه روي زخم است، نجس باشد، بايد پارچه پاكي رويش بگذاريم و دست تر بر آن بكشيم.



[ صفحه 31]







[ صفحه 32]



4. اگر سر يا پا (محل مسح) زخم باشد، به گونه اي كه نشود روي آن را مسح كرد؛ چنانچه جايي از محل مسح باقي است بايد همان قسمت را مسح كنيم؛ مثلاً دو انگشت پا زخم و ديگر انگشتان سالم است، بايد بر قسمت سالم دست بكشيم و وضو صحيح است، و اگر جاي مسح باقي نيست؛ مثلاً تمام پا، باندپيچي شده است، بايد روي همان را مسح كنيم. [1] .

5. اگر به جهتي ديگر، غير از زخم؛ مثلاً شكستگي، آب براي اعضاي وضو ضرر داشته باشد، بايد به همان دستوري كه گفته شد، وضوي جبيره اي بگيريم.

6. در وضوي جبيره اي نيز، صورت و دستها بايد از بالا به پايين شسته شود. پس اگر قسمت بالاي دست يا صورت را جبيره پوشانده، ابتدا بايد دست بر آن بكشيم و در ادامه، قسمت پايين را بشوييم.

7. اگر انسان بتواند وضوي جبيره اي بگيرد، بايد به وظيفه ي خود عمل كند و تيمم تنها كافي نيست.



[ صفحه 33]







[ صفحه 34]