زماني كه نمازگزار با خاطري آسوده و قلبي مملو از عشق و ايمان به تشهد مي نشيند خداوند متعال به ملائك خود نسبت به بنده اش مباهات مي كند و بنده اش را مورد تفقد و لطف و عنايت خويش قرار مي دهد.

مولاي بزرگوار، امام حسن عسگري عليه السلام در اين زمينه مي فرمايند:

«زماني كه نمازگزار براي تشهد اول و تشهد دوم نشست، در اين هنگام خداي تعالي مي فرمايد:

اي ملائكه من، به تحقيق بنده من خدمت و عبادت مرا به جا آورد و اكنون نشسته و ثناي مرا مي گويد و درود بر محمد عليه السلام پيغمبر من مي فرستد هر آينه بر او در ملكوت آسمانها و زمين، ثنا مي فرستم و هر آينه بر روح او درود مي فرستم.

و زماني كه بر اميرالمؤمنين عليه السلام درود فرستاد، خداوند به او مي فرمايد:

اي بنده من هر آينه من بر تو درود مي فرستم آنچنانكه تو بر علي درود مي فرستي هر آينه او را شفيع تو قرار مي دهم چنانچه تو به وسيله او طلب شفاعت كردي.» [1] .

بنابراين زماني كه بنده نمازگزار در حال تشهد به حال شهادت و درود فرستادن بر پيامبر



[ صفحه 268]



و اهل بيت او عليهماالسلام مي باشد. لطف خاصي از سوي خداوند متعال شامل حال او مي گردد.

براساس فتاواي آيات عظام، مستحب است نمازگزار در حال تشهد بر روي ران چپ بنشيند و روي پاي راست را به كف پاي چپ بگذارد.

مولاي بزرگوار، اميرالمؤمنين عليه السلام در اسرار چنين حالتي مي فرمايند:

«... نشستن به طرف چپ و گذاشتن پاي راست روي پاي چپ، تأويلش اين است كه در دلت بگذراني؛ خدايا، من حق را بر پاي داشتم و باطل را ميراندم.» [2] .