پس از نگاه گذرا و سريعي كه به نماز كرديم، به مراحل پاياني آن مي رسيم.

پس از آخرين سجده، دو زانو نشسته و با تشهّد، به يكتايي خدا و رسالت و عبوديت پيامبر شهادت مي دهيم. بر آنحضرت درود مي فرستيم و سلام مي گوييم.

همچنين سلام به خودمان، به بندگان شايسته ي خدا، به فرشتگان الهي و به هركس كه شايسته ي سلام باشد.

سلام هاي نماز ما، پيوندي است با رسول خدا و مؤمنان راستين، و پيماني است با پاكان و صادقان.

پيوند با رسول الله و دودمان پاكش را همواره برقرار مي كنيم، حتّي در تشهد نماز. دين بدون ارتباط با اهل بيت، ناقص است و نماز بدون درود بر آنان، باطل است. اين اهميت نقش رهبري صحيح را مي رساند و شهادت ما به رسالت



[ صفحه 57]



محمد(ص) و درود فرستادن بر امامان (اهل بيت)، بيعت و تأكيدي بر خط صحيح رهبري در مسير خدا و قرآن است.

حضرت رسول، سلام ما را مي شنود و پاسخ مي دهد، هر چند ما آن را درك نكنيم. چه موهبتي بالاتر از اين كه ما به برترين انسان عالم وجود يعني حضرت محمد(ص) سلام دهيم و او سلام ما را جواب دهد!

سلام نماز ما، اظهار ادب به پيشگاه آنحضرت و قدرداني از رنج و حرماني است كه براي هدايت ما كشيد.



[ صفحه 58]