به دستور قرآن كريم، دين و كارهاي ديني بايد خالص و براي خدا باشد و نيّت و هدف غيرخدايي در آن ها راه نيابد:

«وَ ما اُمِروا اِلاّ لِيَعبُدوا اللهَ مُخلِصينَ لَهُ الدّينَ» [1] (به آنان دستور داده نشد مگر آنكه خدا را بندگي كنند و دين را براي او خالص نمايند.)

رياكاري نوعي شرك است و كار را از ارزش مي اندازد. خداوند هم نمازي را كه براي غيرخدا و براي جلب توجّه ديگران و براي فريب مردم باشد، نمي پذيرد و به آن پاداش نمي دهد.

عبادت بدون اخلاص، همچون جسم بدون جان است. روح نماز، خلوص آن است.



[ صفحه 14]