نمازي كه از روي تنبلي، بي حالي و سستي باشد اثر ندارد. نمازگزار بايد محبت خدا را در دل داشته باشد و با عشق و علاقه به خدايي كه به او آن همه نعمت و رحمت عطا كرده نماز بخواند و آن را به شكرانه ي مهرباني هاي خدا، از روي شور و شوق انجام دهد.

رسول خدا(ص)، نماز را نور چشم خود مي دانست. آن



[ صفحه 13]



حضرت فرموده است: كسي كه صداي اذان را بشنود و بي تفاوت بماند، جفا كرده است. [1] شوق به عبادت و نماز، بايد چنان باشد كه با شنيدن دعوت به نماز، هركاري را رها كند و به سوي نماز و ملاقات و گفت و گو با خداي جهان بشتابد.