مراعات حقوق ديگران


نماز، عبادتي است كه بايد انسان را به خدا نزديك كند. اگر نمازگزار، با برخي كارها از خدا و رضاي او دور شود، چگونه نماز مي تواند وسيله قرب او به خدا شود؟

آنكه بدهكار است و مال مردم را نمي دهد،

آنكه بايد خمس و زكات بپردازد ولي خودداري مي كند،

آنكه مسلماني را غيبت مي كند يا تهمت مي زند،

آنكه رابطه برادري را با يك مسلمان قطع مي كند،

آنكه در دل، براي ديگران، نيت بد دارد و دشمني او را در دل پنهان مي كند،

آنكه با ديگران، با اهل خانه، با پدر و مادر، بداخلاقي و بدرفتاري مي كند و مايه ي آزار و رنجش آنان مي شود...

اينها همه كارهايي است كه به نحوي، سبب تضييع حقوق ديگران و مايه ي دور شدن از خدا مي گردد. كسي كه اين گونه باشد، نمي تواند انتظار قبولي نمازش را از طرف خداوند داشته باشد.

نمازگزار، هم بايد از راه نماز، پيوند خود را با خدا مستحكم و استوار كند، و هم رابطه ي دوستي و صميميت و برادري خود را با مؤمنان و همنوعان نگسلد و حقوقشان را رعايت كند و به كسي



[ صفحه 25]



ظلم ننمايد.

در حديث، از رسول خدا صلي الله عليه و آله نقل شده است: آنكه زن خود را آزار برساند، يا زني كه شوهر خويش را اذيت كند، خداوند نماز و كارهاي نيك و حسنات آنان را قبول نمي كند. [1] .

امام صادق عليه السلام مي فرمايد:

هر كس به پدر و مادر خود، از روي خشم و عصبانيت نگاه كند، خداوند نماز او را نمي پذيرد، اگر چه پدر و مادرش، در حق او ناروا كرده باشند. [2] .

از كجا مي توان فهميد كه نمازهاي ما مقبول درگاه خداوند است، يا مردود مي باشد؟ در اين باره حديث جالبي از امام صادق عليه السلام نقل شده است:

«من احب ان يعلم اقبلت صلاته ام لم تقبل فلينظر هل منعته صلاته عن الفحشاء و المنكر؟ فبقدر ما منعته قبلت منه» [3] .

هر كس مي خواهد بداند آيا نمازش قبول شده يا نه، بنگرد كه آيا نمازش، او را از گناهان و زشتي ها بازداشته يا نه؟ به هر قدر، كه نمازش، او را از بدي ها بازداشته، به همان قدر، نمازش



[ صفحه 26]



پذيرفته شده است!

بيائيد سعي كنيم نمازمان، مكتب تربيت و سازندگي باشد و آن گونه كه در نماز مي گوئيم، خود را بنده ي خدا بدانيم و شرط بندگي را كه «اطاعت از خدا» و «ترك گناه» است رعايت كنيم.

در اين صورت است كه از نماز، لذت خواهيم برد و مناجات و سخن گفتن با خدا برايمان شيرين خواهد بود و از نماز خواندن، سير و خسته نخواهيم گشت.

خدايا!

لذت و شيريني عبادت خود را به ما بچشان، و نمازهاي ما را پذيرفته ي درگاه خويش بگردان!

براي يك مسلمان، هيچ لذتي بالاتر از اين نيست كه خود را مجري امر خدا ببيند و در انجام تكاليف الهي بگويد:

خدايا! چون تو فرمودي، اطاعت كردم.

خدايا! چون تو خواستي، به جا آوردم.

خدايا! چون تو مقرر كردي، بي چون و چرا تسليم شدم.

اين است مسلماني: تسليم شدن در برابر دستور خدا و تكليف الهي.



[ صفحه 27]




پاورقي

[1] وسائل الشيعه، ج 14 ص 116.

[2] اصول كافي، ج 2 ص 349.

[3] بحارالانوار، ج 82 ص 198.


بازگشت