نمازي كه از روي تنبلي، بيحالي و سستي باشد، اثر ندارد. نمازگزار بايد محبت خدا را در دل داشته باشد و با عشق و علاقه به خدايي كه آن همه نعمت و رحمت عطا كرده، نماز بخواند و نماز را به شكرانه ي مهرباني هاي خدا، از روي علاقه و شوق انجام دهد.

رسول خدا صلي الله عليه و آله، نماز را نور چشم خود مي دانست.

آن حضرت فرموده است: كسي كه صداي اذان را بشنود و بي تفاوت باشد، جفا كرده است. [1] .

شوق به عبادت و نماز بايد چنان باشد كه با شنيدن نداي نماز، هر كاري را رها كند و به سوي گفتگو با خداي جهان بشتابد.