قال تعالي: (فاذا قرأت القرآن فاستعذ بالله من الشيطان الرجيم - انه ليس له سلطان علي الذين آمنوا و علي ربهم يتوكلون - انما سلطانه علي الذين يتولونه و الذين هم به مشركون) [1] از آداب مهمه ي قرائت، خصوصا قرائت در نماز كه



[ صفحه 80]



سفر روحاني الي الله و معراج حقيقي و مرقاة [2] وصول اهل الله است، استعاذه از شيطان رجيم است كه خار طريق معرفت و مانع سير و سلوك الي الله است.

چنانچه خداي تعالي خبر دهد از قول او در سوره ي مباركه اعراف آنجا كه فرمايد: (قال فبما اغويتني لاقعدن لهم صراطك المستقيم). [3] قسم خورده است كه سر راه مستقيم را بر اولاد آدم بگيرد و آنها را از آن باز دارد. پس، در نماز كه صراط مستقيم انسانيت و معراج وصول الي الله است، بي استعاذه از اين راهزن صورت نگيرد و بدون پناه بردن به حصن حصين الوهيت از شر او ايمني حاصل نشود.

و اين استعاذه و پناه بردن، با لقلقه ي لسان و صورت بي روح و دنياي بي آخرت تحقق پيدا نكند؛ چنانچه مشهود است كه اين لفظ را كساني هستند كه چهل پنجاه سال گفته و از شر اين راهزن نجات نيافته، و در اخلاق و اعمال بلكه عقايد قلبيه از شيطان تبعيت و تقليد نموده اند. اگر درست پناه برده بوديم از شر اين پليد، ذات مقدس حق تعالي كه فياض مطلق و صاحب رحمت واسعه و قدرت كامله و علم محيط و كرم بسيط است، ما را پناه داده بود و ايمان و اخلاق و اعمال ما اصلاح شده بود.